In de spiegels van de auto zie ik het stoffige zand omhoog trekken. Naast me prachtige vergezichten over het Sardijnse berglandschap, schittering van de zon in het stromende water. Eenvoudige dorpen, geiten op de weg met bellen om hun nek. De tijd staat hier vaker stil dan ik gewend ben. Ik kom aan bij een klein verlaten parkeerterrein. Een houten gebouwtje, blijkbaar ooit de entree, vertelt: “die kant op”.
Wandelend over een slingerend houten paadje, tussen wat bomen en struiken door, kom ik bij een soort van reus. Wat een ongelooflijk grote olijfboom. En verderop een tweede. De bladeren en takken, die tot op de grond hangen, duw ik iets opzij. Wat een boomstam! Opgebouwd uit meerdere uit elkaar gegroeide vertakkingen, zo lijkt het. Anderhalf à twee meter in doorsnee, werkelijk verbazingwekkend, meer dan drie- of vierduizend jaar oud, mega imposant. Hieronder voelt het open en ruim, geborgen onder een enorme parasol van bladeren. In verwondering blijf ik zo een paar minuten staan.
Iets vertelt mij dat ik hier wil mediteren, zo voelt het. Niet veel later leg ik mijn linkerhand op de grote tak, een uitloper dicht bij de stam en ik doe mijn ogen dicht. Al snel voel ik tintelingen in mijn hand en diezelfde tintelingen voel ik ook in mijn rechterhand ontstaan. Iets vertelt mij dat ik met mijn rechterhand een overbrugging vorm naar nog veel en veel meer mensen. Mijn voeten zakken weg in de grond onder mij, alsof ze in gezonde zachte grond staan. Grond vol bodemleven, grote sterke wortels in contact met het mycelium waarlangs een verbinding met andere bomen, struiken en planten gemaakt wordt. De boom vertelt me dat ik mijn linkerhand mag loshalen van de enorme tak, ik maak contact via haar wortels. Wat een leeftijd. Oud en kerngezond. Althans, er komt meer door. Lange tijd heel gezond, maar de afgelopen periode last van benauwdheid. Ik voel die binnenkomen in de vorm van korte oppervlakkige ademhaling. De olijfboom geeft aan dat dit nog een langere periode zo zal blijven, maar dat het voor haar in de toekomst goed komt. De ruimte in mijn ademhaling lucht op als ik naar een periode honderden jaren na nu word geleid. Ik stuur mezelf niet, zeker niet bewust, het is alsof de boom mijn gedachten en gevoel leidt.
Zij redt het wel, daar hoef ik me geen zorgen over te maken en ze vertelt verder. Ik moet doorgaan met het verspreiden van wat ik zelf te zeggen heb. Heel belangrijk! “Maak ‘werkweken’ van 14 dagen, ga door op je ingeslagen pad en zoek mensen om je heen, die jou steunen en helpen met het verspreiden van waardevolle ideeën, denkbeelden en idealen, dat is zo ongelooflijk belangrijk. Alles wat leeft is in energie met elkaar verbonden.”
Terwijl dit in mij doorkomt, zak ik half door mijn knieën. Ik voel de zachte grond waarin ze wortelt. Een bijzonder sterke emotie laat tranen in mijn ogen ontstaan. “Mijn benauwdheid verdwijnt over een paar honderd jaar. Met of zonder de massaliteit van de mens, dat is aan jullie.”
.
Naderhand probeer ik te begrijpen wat de boom ervaart met benauwdheid. CO2 is er toch genoeg zou je zeggen. Dat is wat de boom ademt en omzet in zuurstof en koolstof. Dat laatste wordt dan weer omgezet in glucose, waarmee de boom blijft groeien. Een mens ademt zuurstof. Als je daar teveel van binnenkrijgt voelt dat ook als benauwdheid, hyperventileren. Misschien is dat ’t, maar dan omgekeerd. Afijn, dat maakt verder ook niet zoveel uit. Wat een bijzondere meditatie. En de boodschap voor mezelf is helder.
.
Ik ervaar dat deze vorm van mediteren voor mij de diepte in mezelf openzet, mijn verbinding met m’n gevoel, opgedane kennis, levenservaring, mijn bewuste, onbewuste en onderbewuste. Energie stroomt door al die systemen en het vertelt mij iets, het laat mij iets ervaren en beleven. Het voelt voor mij als een extra zintuig naast zien, horen, voelen, ruiken, proeven en het ervaren van evenwicht. Verbinden. Energy, heart & soul!
0 reacties op “Millennia oude olijfboom”