In de spiegels van de auto zie ik het stoffige zand opwaaien. Naast me ontvouwen zich de prachtige vergezichten over het Sardijnse berglandschap met de zon die schittert op het stromende water. Eenvoudige dorpen, geiten die rustig over de weg schuifelen, bellen klingelend om hun nek. De tijd lijkt hier stil te staan, vaak langzamer dan ik gewend ben. Ik kom aan bij een klein, verlaten parkeerterrein. Een houten gebouwtje, ooit de entree, vertelt: “Die kant op”
Wandelend over een slingerend houten pad, tussen bomen en struiken door, kom ik bij een reus. Wat een ongelooflijk grote olijfboom. Verderop staat er nog één. De takken hangen tot op de grond, ik duw ze voorzichtig opzij. Wat een stam! Een levend monument, opgebouwd uit vertakkingen die zich in de loop van de tijd hebben gescheiden. Anderhalf tot twee meter in doorsnee, werkelijk indrukwekkend, meer dan drie- of vierduizend jaar oud. De immense grootte van deze boom is adembenemend. Onder haar bladerdak voel ik me geborgen, beschermd, terwijl de ruimte onder de takken zich opent, groot en verwelkomend. Ik blijf een paar minuten staan, overmand door verwondering.
Dan komt er een gevoel, een stille overtuiging: hier wil ik mediteren. Ik leg mijn linkerhand op een dikke tak dicht bij de stam, sluit mijn ogen. Al snel voel ik tintelingen in mijn hand. En dan ook in mijn rechterhand, als een energie die van de ene hand naar de andere stroomt. Er is een boodschap: mijn rechterhand vormt een brug naar anderen, naar een grotere verbondenheid, naar veel meer mensen. Mijn voeten zakken dieper in de grond, als wortels die zich vasthechten aan de rijke aarde onder me. Grond vol leven, waar de wortels van de boom in contact staan met het mycelium, het ondergrondse netwerk dat verbinding maakt met andere bomen, struiken en planten.
De boom spreekt: “Laat je linkerhand los, maak contact via mijn wortels.” De wijsheid van deze boom is oud, diep, krachtig. Ze is kerngezond, althans, dat was ze. In haar diepste wortels voel ik een lichte benauwdheid, een moeite met ademhalen, kort en oppervlakkig. “Het is niet de adem van vandaag, maar het zal blijven voor een tijd,” zegt ze. “Maar maak je geen zorgen, in de toekomst zal het weer goed komen.”
Als mijn ademhaling zich opent, wordt mijn blik getrokken naar honderden jaren in de toekomst. Het is alsof de boom mijn gedachten en gevoelens leidt. “Laat het los,” zegt ze. “Je hoeft je geen zorgen te maken over mijn toekomst. Maar voor jou is er iets belangrijks.” Een diepe, heldere boodschap stroomt binnen: “Verspreid jouw boodschap. Maak werkweken van 14 dagen. Volg je pad en zoek mensen die je steunen in het verspreiden van waardevolle ideeën. Dit is cruciaal. Alles is met elkaar verbonden in energie.”
Terwijl deze woorden in mij doordringen, zak ik verder door mijn knieën. De grond onder me voelt zacht, vol kracht. Een sterke emotie overweldigt me. Tranen wellen op in mijn ogen. “Mijn benauwdheid verdwijnt over honderden jaren, met of zonder de massaliteit van de mens. Dat is aan jullie.”
.
Na de meditatie probeer ik de benauwdheid te begrijpen. Kooldioxide is er genoeg, zou je zeggen. De boom ademt het in en zet het om in zuurstof, dat ons leven voedt. Toch voelt ze de benauwdheid. Misschien is het als bij mensen: te veel zuurstof kan ons ook benauwen, ons in een hyperventilatie brengen. Maar in dit geval omgekeerd. Hoe dan ook, dat maakt verder niet uit. Wat een bijzondere ervaring.
.
Voor mij is dit meer dan meditatie; het opent de deuren naar een diepere verbinding. Het is alsof ik een extra zintuig heb ontwikkeld – een zintuig dat gevoelig is voor energie, voor de stroom van het leven, voor de boodschappen van mijn onderbewuste, mijn gevoel en mijn geest. Het verbindt me met het leven zelf, met de natuur, de aarde en met alles wat er leeft. Dit voelt als een hernieuwde verbinding met de essentie van mijn zijn. Energie, hart & ziel.
