Over vertrouwen, media en de moed om het anders te doen
We scrollen. We klikken. We lezen. We reageren. En terwijl we dat doen, leert het algoritme ons steeds beter kennen. Niet ons hele zelf, maar een paar scherpe randjes: onze angsten, boosheid, nieuwsgierigheid. Het algoritme kent onze triggers – en voedt ze. Want dat levert aandacht op. En aandacht is geld.
In een wereld waarin mediaorganisaties afhankelijk zijn van winst en bereik, zijn nuance en verbinding zelden rendabel. Extreme meningen trekken de meeste kijkers. Polarisatie verkoopt beter dan harmonie. Zo vormt zich langzaam een landschap van wantrouwen, waarin populisme wortel schiet, en het vertrouwen in de politiek verdampt.
Is dat logisch? Ja. Is het onvermijdelijk? Nee.
Wat als we het algoritme opnieuw trainen? Wat als we een sociaal medium creëren dat geen winstdoel heeft, maar een moreel kompas volgt? Een platform dat stuurt op ethiek, waarheid en menselijkheid. Dat niet concurreert op zichtbaarheid, maar samenwerkt op basis van kracht. Waar niet het aantal likes telt, maar de mate van inzicht, verbinding, samenwerking. Een plek waar kennis wordt gedeeld, waar verschillen niet botsen maar bouwen. Waar de menselijke maat weer het uitgangspunt is. En waar we elkaar niet bestrijden met meningen, maar elkaar versterken met visies en ervaringen.
Een plek waar gebruikers anoniem mogen zijn, omdat het niet draait om wie je bent, maar wat je bijdraagt. Waar reacties alleen verschijnen als ze verrijken. Een digitaal veld waar ideeën mogen wortelen, waar een collectief kompas zich mag vormen — niet door macht, maar door betrokkenheid.
En stel je voor: binnen zo’n medium wordt zichtbaar hoeveel draagvlak er is voor nieuwe ideeën die de wereld mooier maken. Dat wat hoopvol is, krijgt handen en voeten. Niet achter gesloten deuren, maar in het volle licht. Zo wordt draagvlak voelbaar. En voelbaar draagvlak schept vertrouwen. Vertrouwen schept daadkracht.
Verbeeld je eens: een algoritme dat hoop leert herkennen. Dat herkent wanneer mensen elkaar aanvullen, elkaar helpen, elkaar begrijpen. Dat zulke verhalen versterkt. Niet als naïeve droom, maar als richtinggevend kompas.
We kunnen opnieuw beginnen. Niet vanuit strijd, maar vanuit visie. Met nieuwe normen en waarden. Niet opgelegd, maar gevoeld. Geïnspireerd door het diepe besef: geluk groeit als je het doorgeeft.
“Echt geluk is het gevoel van betekenis, verbonden met jezelf en anderen, met ruimte om te geven en te ontvangen.”
Laten we bouwen aan media die daarop sturen. Niet tegen elkaar, maar met elkaar. Niet gestuurd door angst of ijdelheid, maar gedragen door liefde voor het leven.
Het begint met verlangen, en krijgt vorm door visie. De techniek? Die mag meebewegen met ons hart. En met de daadkracht die ontstaat, wanneer velen voelen: dit klopt.